<<به نام اونیکه روزگار نتونست پیرش کنه>>
رفیق فقط کلاغ نه به خاطر سیاه بودنش بلکه بخاطر یه رنگیش
معرفت فقط کرم خاکی نه به خاطر کرم بودنش بلکه به خاطر خاکی بودنش
مردونگی فقط دیوار که هر چی مرد و نامرده بهش تکیه میده
مرام هم فقط گاو که هیچوقت نگفت من بلکه همیشه ما
صفا هم فقط مورچه که هر وقت گریه کرد هیچکی اشکشو ندید
وفا هم فقط سگ که مثل غم شب و نیمه شب رهات نمیکنه
دوستان داش هم داش های قدیم...
سر تا پای خودم را که خلاصه میکنم، می‌شوم قد یک کف دست خاک که ممکن بود یک تکه آجر باشد توی دیوار یک خانه، یا یک قلوه سنگ روی شانه یک کوه، یا مشتی سنگ‌ریزه، ته‌ته اقیانوس؛ یا حتی خاک یک گلدان باشد؛ خاک همین گلدان پشت پنجره.
یک کف دست خاک ممکن است هیچ وقت، هیچ اسمی نداشته باشد و تا همیشه، خاک باقی بماند، فقط خاک.
اما حالا یک کف دست خاک وجود دارد که خدا به او اجازه داده نفس بکشد، ببیند، بشنود، بفهمد، جان داشته باشد. یک مشت خاک که اجازه دارد عاشق بشود، انتخاب کند، عوض بشود، تغییر کند.
وای، خدای بزرگ! من چقدر خوشبختم. من همان خاک انتخاب شده هستم. همان خاکی که با بقیه خاک‌ها فرق می‌کند. من آن خاکی هستم که توی دست‌های خدا ورزیده شده‌ام و خدا از نفسش در آن دمیده. من آن خاک قیمتی‌ام. حالا می‌فهمم چرا فرشته‌ها آن‌قدر حسودی شان شد.
اما اگر این خاک، این خاک برگزیده، خاکی که اسم دارد، قشنگ‌ترین اسم دنیا را، خاکی که نور چشمی و عزیز دُردانه خداست. اگر نتواند تغییر کند، اگر عوض نشود، اگر انتخاب نکند، اگر همین طور خاک باقی بماند، اگر آن آخر که قرار است برگردد و خود جدیدش را تحویل خدا بدهد، سرش را بیندازد پایین و بگوید: یا لَیتَنی کُنت تُراباً. بگوید: ای کاش خاک بودم...
این وحشتناک‌ترین جمله‌ای است که یک آدم می‌تواند بگوید. یعنی این که حتی نتوانسته خاک باشد، چه برسد به آدم! یعنی این که...
خدایا دستمان را بگیر و نیاور آن روزی را که هیچ آدمی چنین بگوید.
اگر دنبال عشقی من ندارم که من جز قلبی از آهن ندارم
برو دست از سرم بردار شیرین که حال بیستون کندن ندارم
* * *
اسرار ازل را نه تو دانی و نه من وین حرف معما نه تو خوانی و نه من
هست از پس پرده گفتگوی من و تو چون پرده بر افتد نه تو مانی نه من
* * *
چشمان ترم شکسته قایق شده بود در هق هق گریه چون شقایق شده بود
او را به چه آتشی چرا سوزانده ام آدم که نکشته بود عاشق شده بود
* * *
دوستان عزیز دو بیتی ازحافظ دارم که بعیدمیدانم قالب شعر حافظ را دوستان ندانند.
تقدیم میکنم به تمام اهالی شعر و دوستان گرامی :
حافظ از چشمان تو غزل ساخت / هر کس که تورا دید به چشمان تو دل باخت
نقاش ازل چونکه بچشمان تو دل باخت / دیوانه شد از طرز نگاهت قلم انداخت