چقدر خنده داره کسیکه میخواد۱۰۰۰۰هزار تومان هزینه ی خیر کنه مثلا برا مسجد،برا حسینیه، خیلی خیلی براش زیاده ولی همی قدر پول برای خرج کردن و وسایل گرفتن خیلی خیلی کمه؟ چقدر خنده داره کسیکه میخواد ۲۰ دقیقه بیاد مسجد یا لاقل همون تو خونه نمازشو
بخونه وقت نداره ولی برا خیلی کارای دیگه مثل دنبال کارهای بی ارزش حتی زیان اور
رفتن وقت هم کم میاره؟
چقدر خنده داره خیلی ها البته بیشتر تو خونه دانشجویها تا نیمه ی شب میشینن و
پاسور بازی و تعریف می کنند از اون ور تا لنگه ی ظهر میخوابند و به خیلی کارای دیگه
هم نمی رسند؟
چقدر خنده داره خیلی ها تو شهرها غروبا میان بیرون و هدفشون فقط چیش چرانی و
به این و اون شماره دادنه در حالیکه میدونن از اون طرف ناموس خودشون در معرض
همینجور تهاجم هایی قرار دارند؟
دوستان شرح پریشانی من گوش کنید داستان غم پنهانی ٬ من گوش کنید
قصه بی سر و سامانی من گوش کنید گفتگوی من وحیرانی من گوش کنید
شرح این آتش جانسوز نگفتن تا کی؟
سوختم سوختم این راز نهفتن تا کی؟
روزگاری من و دل ساکن کویی بودیم ساکن کوی بت عربده جویی بودیم
عقل دین باخته دیوانه ی رویی بودیم بسته سلسله ی سلسله مویی بودیم
کس در آن سلسله غیراز من و دل بند نبود
یک گرفتار از این جمله که هستند نبود
نرگس غمزه زنش ابن همه بیمار نداشت سنبل پر شکنش هیچ گرفتار نداشت
این همه مشتری و گرمی بازار نداشت یوسفی بود ولی هیچ خریدار نداشت
اول آن کس که گرفتار شدش من بودم
باعث گرمی بازار شدش من بودم
عشق من شد سبب خوبی و رعنایی او داد رسوایی من ٬ شهرت زیبایی او
بس که دادم همه جا شرح دلارایی او شهر پر گشت زغوغای تماشایی او
این زمان عاشق سر گشته فراوان دارد
کی سر برگ من بی سروسامان دارد؟
دیدمت باز در گذرگاهی
از پی سالها جدایی.
کودکی باز زنده شد در من:
آ ن صفاها و بی ریائی ها...
زنده شد بوسه های پنهانی
که شب اندر خیال ما می ریخت.
روز٬ اما کنار یکدیگر
همه از چشم ما حیا می ریخت.
آه از آن گفته های عشق آمیز
که به دل بود در نهان ما را
لیک جز درس و جز کتاب ٬سخن
خود نمی رفت بر زبان ما را!
دیدمت٬دیدمت٬ولی افسوس
که تو دیگر نه آنچنان بودی:
من خزان دیده باغ دردانگیز
تو خزان دیده باغبان بودی!
پنجه غول سرکش ایام
زده بر چهر تو شیاری چند
مخمل گیسوی سیاه مرا
دوخته با سپید تاری چند
رفته ایام ودیده من و تو
همچنان سوی مقصدی نگران...